Na twaalf mooie jaren neemt Anne-Marie Blink afscheid van Kanker in Beeld. Ze was dirigent van maar liefst vier Zingen voor je Leven-koren en heeft Kanker in Beeld gekleurd en verrijkt met haar warme persoonlijkheid en haar muziek. Wij gaan haar missen. Graag deelt ze met ons een dankbare terugblik en een toekomstvisie vol ideeën.

Het is voorbij. 

Twaalf jaar van ongelooflijk zijn voorbij.
Ja, ik heb besloten het stokje door te geven.
Ja, het was een grote schok.
Ja, het gaat stiller worden en rustiger.

Maar…

Ik ga schrijven over m’n leven en over m’n werk.
Ik ben nieuwe vormen van workshops aan het bedenken.
Ik broed op een cursus, masterclass voor dirigenten, omdat dirigeren voor een Zingen voor Je Leven koor een vak apart is.

Al die overwegingen ga ik, samen met Tjerk, maken in het mooie Franse land, waar de warmte mijn hart en ziel verwarmen en me naar het nieuwe zullen leiden.

Ik kijk terug en zie de Misa Criolla, het Requiem van Jenkins, de Oncofonie, Theater Carré en het Concertgebouw en het was prachtig. Zoveel koren van overal vandaan kleurden mijn dagen. Jonge dansers die zingend bewogen kunst lieten zien. Acteurs die opera’s maakten in de werkelijkheid van de gevoelde emotie. Managers die met gesloten ogen geroerd klank maken. Gedetineerden die samen met ons klank gaven aan Kerst.

De herinneringen zijn ontelbaar, maar wat ik vooral meeneem en nooit zal vergeten zijn alle gezichten van de koorleden, die glansden als er iets moois gebeurde, die er voor elkaar waren als er iets emotioneels gebeurde, die omhullend konden zijn in hun energie om met elkaar een kracht te worden die groter was dan het geheel. Opgetild worden door de klank, opgenomen worden in de gezamenlijke trilling van de groep. Samen tot ongekende hoogtes komen, waarin lief en leed besloten lagen.

Twaalf jaar hebben mijn leven opgewarmd en gekleurd. Als het mij slecht ging tilde het koor mij naar een nieuwe energie en straalde de liefde voor zingen in ons allemaal door. Als het mij goed ging kon ik genieten van die groepen die zo ontroerend mooi konden zingen. Niet omdat ze de beste zangers waren, maar omdat, zoals mijn overgrootmoeder zei, het hart begon te zingen.

Ik ben heel gelukkig dat het zo lang heeft mogen duren, maar uiteindelijk werd ik door een ander orkest naar mijn slotnoot geleid.

Dank jullie wel voor alles en zoveel meer.  Anne-Marie Blink